«Πρέπει να βοηθήσουμε την εθνική κτηνοτροφία»

Με αυτή τη φράση ξεκίνησε την εισηγητική του ομιλία στο πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας των κρεοπωλών ο πρόεδρός της, Θωμάς Χαρίσης. Και σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται από όλο και περισσότερους –εντός και εκτός κλάδου- ο προβληματισμός για το αύριο. Το αύριο του προϊόντος, το αύριο του κλάδου, το αύριο της διατροφής, το αύριο της ελληνικής οικονομίας ολόκληρης.

Δεν είναι ένας ιδιόρρυθμος, παλαιού τύπου, πατριωτισμός αυτή η σκέψη. Είναι μια ψύχραιμη και σύγχρονη ματιά για οποιονδήποτε προβληματίζεται στα σοβαρά για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που ζούμε και αναζητά διεξόδους, στενά προσωπικές, επαγγελματικές, αλλά και ευρύτερες οικονομικές και πολιτικές. Σ

ε όποιον είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί χώρες με αναπτυγμένη και οργανωμένη κτηνοτροφία, που είναι και οι κύριοι προμηθευτές μας σε προϊόντα κρέατος, είναι γνωστή η εικόνα των αξιοποιημένων εκτάσεων γύρω από τις μικρότερες πόλεις της περιφέρειας των χωρών αυτών, η βιομηχανική ανάπτυξη που «συγκατοικεί» με τις γεωργοκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, οι υπόλοιπες υποδομές (π.χ. συγκοινωνίες) που συμπληρώνουν ένα αρμονικό τοπίο. Περιοχές ολόκληρες των χωρών αυτών ζουν στηριγμένες στην πρωτογενή παραγωγή –και την κτηνοτροφική.

Στη χώρα μας αυτά τα μοντέλα (τα οποία τα καταδικάζουμε πολλές φορές ως βιομηχανικές κοινωνίες που αναπτύσσονται αλλοιώνοντας την ύπαιθρο) τα θεωρούμε μακρινά όνειρα. Θεωρούμε πιο άμεσα υλοποιήσιμη μια επένδυση εκατοντάδων στρεμμάτων καλλιέργειας βιοκαυσίμων, για παράδειγμα, ή εγκατάστασης φωτοβολταϊκών, παρά μια βοοτροφική μονάδα. Θεωρούμε πιο κοντά στην αισθητική και την κουλτούρα του νεο-ελληνικού μας πολιτισμού ένα αιολικό πάρκο δεκάδων γιγαντιαίων ανεμογεννητριών, παρά ένα κτηνοτροφικό πάρκο ήπιας κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης. Αποδεχόμαστε εύκολα την πράσινη οικολογική ενέργεια που παράγεται από μια εκτεταμένη βιομηχανική εγκατάσταση παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε μια χοιροτροφική μονάδα, ακόμα κι αν παράγει εντελώς οικολογικά, βιολογικό κρέας.

Κι όμως, καμιά σύγχρονη κοινωνία δεν αναπτύχθηκε στερούμενη μιας στοιχειώδους κτηνοτροφίας. Μόνο σε ασιατικές ή αφρικανικές χώρες η διατροφή στηρίζεται σε τέτοια ποσοστά στις εισαγόμενες τροφές. Και τουλάχιστον εκεί υπάρχει η αιτιολόγηση. Η έλλειψη υδάτινων πόρων, ή άλλες γεωπολιτικές ιδιομορφίες που κράτησαν το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων χαμηλά.

Στην Ελλάδα; Μήπως μας έλειψε το νερό και το χορτάρι; Μήπως δεν έχουμε τεράστιες αναξιοποίητες εκτάσεις; Μήπως δεν έχουμε εμπειρία και παραδόσεις στην κτηνοτροφική παραγωγή; Μήπως δεν παράγουμε ικανό αριθμό επιστημόνων από τις γεωπονικές και κτηνιατρικές σχολές; Μήπως δεν μας περισσεύουν οι περίφημοι «ανθρώπινοι πόροι», όταν η ανεργία στη νεολαία ξεπερνά το 50%;

Ένα όραμα χρειάζεται. Και ένα σχέδιο συνάμα. Και μια πρωτοβουλία που να ξεπερνά στενά επαγγελματικές σχέσεις. Και μια οργάνωση. Όχι κρατικοδίαιτη, ή κερδοσκοπική. Μια οργάνωση που να εμπνέει εμπιστοσύνη και να μπορεί να βάλει σε συνεννόηση και κίνηση όλες εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που χρειάζονται για να υλοποιηθεί αυτό το όραμα.

(Editorial στο τεύχος Νο 24 του Meat Place).