Η εντατική κτηνοτροφία μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο πανδημιών

Εκπληκτικά ήταν τα αποτελέσματα της μελέτης που πραγματοποίησαν επιστήμονες του πανεπιστημίου του Cambridge και η οποία δημοσιεύθηκε στο Royal Society Open Science. Οι εν λόγω επιστήμονες αξιολόγησαν τα στοιχεία ότι η εντατική κτηνοτροφία προκαλεί πανδημίες. Ωστόσο, διαπίστωσαν ότι η εντατική κτηνοτροφία θα μπορούσε πραγματικά να μειώσει τον κίνδυνο μελλοντικών πανδημιών, σε σύγκριση με την εκτατική εκμετάλλευση.

Οι κίνδυνοι της εκτατικής κτηνοτροφίας

Ο βασικός λόγος για το παραπάνω, είναι πως οι εκτατικές εκμεταλλεύσεις απαιτούν πολύ περισσότερη γη από τις εντατικές εκμεταλλεύσεις για την παραγωγή της ίδιας ποσότητας τροφής. Αυτό σημαίνει ότι μια ευρεία μετάβαση στην εκτατική κτηνοτροφία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντική απώλεια οικοτόπων, φέρνοντας τα ζώα και τους αγρότες σε μεγαλύτερη επαφή με την άγρια ζωή, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον επόμενο πανδημικό ιό. Αυτό σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα ζώα είναι πιο πιθανό να μολυνθούν, κάτι που ονομάζεται «διάχυση».

Ωστόσο, τα ζώα σε εντατικές εκμεταλλεύσεις διατηρούνται πολύ πιο κοντά μεταξύ τους, πράγμα που σημαίνει ότι εάν μια ασθένεια εισέλθει, τότε είναι πιο πιθανό να «απογειωθεί» και να εξαπλωθεί γρήγορα. Το ποιος τύπος κτηνοτροφίας είναι πιο επικίνδυνος, εξαρτάται από την ισορροπία μεταξύ της μεγαλύτερης πιθανότητας διάχυσης σε εκτατικές εκμεταλλεύσεις και του μεγαλύτερου κινδύνου απογείωσης σε πολυάριθμες εντατικές εκμεταλλεύσεις.

Τετραπλάσια η παραγωγή κρέατος από τη δεκαετία του 1960

Στη μελέτη υπογραμμίζεται πως σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα παράγουμε τέσσερις φορές περισσότερο κρέας από ό,τι στη δεκαετία του 1960. Το μεγαλύτερο μέρος του κρέατος, των αυγών και των γαλακτοκομικών προϊόντων μας προέρχεται πλέον από εντατικές εκμεταλλεύσεις.

Εάν επρόκειτο να μεταβούμε από το τρέχον σύστημα σε ένα σύστημα που βασίζεται στην εκτατική κτηνοτροφία, θα χρειαζόμασταν πολύ περισσότερη γη για να καλύψουμε τη ζήτηση. Αυτό, θα είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή ενός οικοτόπου, περίπου στο μέγεθος της Βραζιλίας και της Ινδίας, μεταξύ 2009 και 2050.

Σημειώνεται, πως ο COVID19 έχει αποδείξει τον τεράστιο δυνητικό αντίκτυπο των ζωονοσογόνων νοσημάτων και αυτή η μελέτη υπογραμμίζει ότι απαιτείται επειγόντως περισσότερη έρευνα για να εντοπιστεί πώς ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο μιας άλλης πανδημίας.